interview met Marjo Kroese, voorzitter Fietsmaatjes Westerpark
Marjo Kroese was in 2024 mede-oprichter van de eerste Amsterdamse afdeling van Fietsmaatjes. In dit landelijke concept fietsen vrijwilligers met mensen die dat niet meer goed alleen kunnen of durven. Op een elektrische duo-fiets.
De stichting zoekt een meewerkend bestuurslid en een vrijwilliger klein fietsonderhoud.
Een interview door broeder damiaan. Foto’s: Sema Ergin.
Zo’n simpel genoegen
Marjo en ik leerden elkaar kennen bij een online oriëntatie van het landelijke Fietsmaatjes concept. Marjo was net met pensioen als ZZP’er in de milieu-wereld en had zin in een nieuwe uitdaging.
Marjo: “Ik had Fietsmaatjes ergens gezien, maar ze bleken nog niet in Amsterdam te bestaan. Het leek me fijn om met mensen te gaan fietsen, zo’n simpel genoegen waar je heel gelukkig van wordt.”
Het pakte anders uit. Marjo: “De oprichting van de stichting, dat was me een gedoe! We hadden een kernteam met 4 mensen en de waslijst van te doen dingen was eindeloos. Ik werd er soms wanhopig van.”
Maar ze hield vol en kijkt tevreden terug: “We fietsen met kwetsbare mensen. Dan moet je de zaken goed regelen. Nu dat achter de rug is, wordt het leuk. Ik leer veel leuke mensen kennen. Wie dit als vrijwilliger doet, heeft ‘levenslust’. En onze gasten zijn blij dat ze weer kunnen genieten van de buitenlucht en de wind in de haren.”
Binnen een jaar groeide de stichting naar bijna 60 fietsmaatjes (vrijwilligers en gasten). Marjo: “De één heeft een jachthaven, de ander zat op de grote vaart en weer een ander was huisarts. We hebben een architect, een aardse mysticus, een musicus, iemand die even niets doet. Mensen van eind 20 tot en met 90 jaar.”
“Daar praat je toch niet mee?!”
Stralend vertelt ze over een gast die vroeg hoeveel het kostte. “Toen ik zei: ‘niets. Iedereen doet dit als vrijwilliger en meefietsen is gratis’, kreeg ze tranen in de ogen. En ik ook.”
Marjo: “Ach, ik hou denk ik gewoon van mensen.”
In haar werk als ZZP’er organiseerde Marjo bijeenkomsten waar mensen met elkaar in gesprek gingen over controversiële zaken in hun leefomgeving. Van windmolens tot het aardgasvrij maken van woningen.
Marjo: “Er zijn veel vraagstukken om op te lossen. Dat kan alleen als we elkaars standpunten leren begrijpen en met elkaar in gesprek blijven. Het was mijn werk om dat te organiseren.”
“Zo waren bij één project lang niet alle bewoners enthousiast om van het gas af te gaan. Het bleek die mensen gewoon te duur. Ik kon toen subsidie loskrijgen, zodat veel meer mogelijk was. Veel mensen deden alsnog mee. Dat vond ik zo leuk om te zien.”
In deze tijd van polarisatie is haar devies dan ook: “Blijf in gesprek, juist met wie anders denkt.”
Recent vroeg iemand na een etentje met buurtgenoten waarom ze bleef praten met een man die een racistische opmerking maakte: “Daar praat je toch niet mee!” Marjo: “Daar praat je juist mee. Die man heeft ook een andere kant: leuke hobby’s, hij is vader van een zoon. Als ik hem zou vragen, weet ik zeker dat hij zal helpen. Iemand met een nare mening is niet meteen een slecht mens. Van dat goed/fout denken moeten we af.”
Marjo geeft naast haar vrijwilligerswerk voor Fietsmaatjes les aan kinderen met een taalachterstand. “Ik haal kinderen één voor één uit de klas, om samen een boekje te lezen. Als ik binnenkom, gaan de vingers meteen omhoog: ‘Mag ik mee met juffrouw Marjo!’ Dat is zo schattig.”
“Wat minder is: ze denken dat ik stokoud ben. Ik liet ze raden. Sommigen dachten dat ik 80 was, zelfs 90! Het zal wel door mijn grijze haren komen.”
Triest en absurd
“Wat er in de wereld gebeurt, maakt me wanhopig. Het is allemaal zo triest en absurd. Maar op het grote heb ik geen invloed, dus probeer ik in het klein iets te betekenen. Zoals met Fietsmaatjes en de kinderen. “
“Dan voel ik: wat er ook in de wereld gebeurt – dit is goed.”
